عجیب نیست که نامش علیّ سجاد است            که سهمش از همه دنیا حریم سجاده‌ست

حسین را پـسر است و به مجـتبی داماد            شگفت! از دو جهت نسل او علی زاده‌ست

بگو بـه مـدعـیـان امـامـت و عـصـمـت            عـلی بـرای تـقـابـل هـمـیـشـه آمـاده‌ست

گواه او حـجـرالاسـود است بی‌خـردان!            به حـرف آمدن سنگ پیـش او ساده‌ست

پس از شهادت او خـلـق تـازه فهـمـیـدند            که بوده شب به فقیران طعام می‌داده‌ست

به روضه می‌رسد این شعر، دست شاعر نیست            قلم اگـر که می‌افـتـد به دست بـالا دست

اگرچه با غل و زنجیر روی مرکب بود            گمان کنم دوسه باری به خاک افتاده‌ست

به کربلا نرسیده‌ست هرکه، گمراه است            یگانه راه رسیدن به عشق، این جاده‌ست

کدام جاده؟ همان جاده‌ای که هر قـدمش            نـشـان پـرپـری از لالـه‌هـای دلـداده‌ست

میان آن غل و زنجـیرها به ما آمـوخت            اسیر عشق حسین است هرکه، آزاده‌ست